Λιάνα Κανέλλη : Η αβάσταχτη ελαφρότητα του θεαθήναι.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του θεαθήναι.

Ο Αλέξης είναι υποχρεωμένος να παίξει με τις λέξεις πλέον στα σοβαρά. Και δεν είναι «έλλειψη σεβασμού» στο αξίωμα του πρωθυπουργού η αναφορά του μικρού του ονόματος , αλλά δική του επικοινωνιακή πολιτική επιλογή για το εσωτερικό της χώρας έναντι του επιθέτου του στο εξωτερικό.

Λαμβάνει δε εξαιρετική βοήθεια από τους κυβερνητικούς εταίρους του, που προσομοίωσαν αβίαστα, όσο και ασχολίαστα, τη συγκυβέρνηση ως συνεργασία Αρη - Ζέρβα για την ανατίναξη του μνημονίου - Γοργοπόταμος.

Μετά ήρθε η γέφυρα. Ως ενδιάμεση συμφωνία επιμήκυνσης του μνημονίου εγκεκριμένου κατά περίπου 70%, μετεκλογικά όμως. Μετά επίσης το «πάση θυσία» στην ΕΕ και το ευρώ, και το ΝΑΤΟ, έγινε εντυπωσιακό αντάρτικο δηλώσεων, με αναφορές στο διανοούμενο δόκτορα Σόιμπλε και σπόντες για τους ναζί αντάμα, ώστε να ταιριάζουν με τη διαδήλωση κοινωνικής δικτύωσης - φόρο τιμής, στους εντός του Κοινοβουλίου άρτι ορκισθέντες και μετατρέψαντές την αιφνιδίως από «μπορντέλο που έπρεπε να καεί» σε ιερό ναό της νέας εθνικής αντίστασης, εντός πάντα του ευρωατλαντικού κλωβού... Η δε πρόσκληση από το Ρώσο Πρόεδρο να πάει ο Αλέξης στη Μόσχα την 9η Μαΐου, ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των λαών, οσονούπω θα παρουσιαστεί και ως «σοβιετική» αριστερή στροφή, με την ίδια λεκτική ευκαμψία που χαρακτηρίστηκαν «Δεκεμβριανά» τα βίαια παρεπόμενα της δικαιολογημένης αγανάκτησης για τη δολοφονία του άλλου νεαρού Αλέξη...

Στο μικρό - τεράστιο κάδρο της τοξικότητας των εντυπώσεων, με πολλαπλασιαστή ισχύος τα προσαρμοσμένα στην εκάστοτε γκουβερνοανοχή ΜΜΕ, ντόπια και ξένα, αλλά και με τον ορυμαγδό ψυχολογικών τονωτικών ενέσεων από ποταμούς εκτονωτικών σχολίων που θέλουν να ψηλώνουν οι Ελληνες δυο πόντους ωσάν «ελεύθεροι πολιορκημένοι του ευρώ», χάνεται στο θεαθήναι το πραγματικό ταξικό δίλημμα για το χρέος, ποιος το πήρε και ποιος το πληρώνει. Η «μη εκβιαζόμενη ελληνική δημοκρατία» εντός της «Ευρώπης της δημοκρατίας» είναι η ευρωαριστερή φόρμουλα κατευνασμού κι εντέλει πνιξίματος κάθε ουσιαστικής αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής φωνής.

Αλλά, άμα εντός του κλωβού της ΕΕ μπαίνεις για να παίξεις αμερικάνικο «κατς», τότε το βαφτίζεις «παγκράτιον» και διεκδικείς την ταύτιση του φιλελευθερισμού με τον «ελευθεριάζοντα μαρξισμό». Οπότε οι ελπίζοντες σε ψίχουλα, έστω προεκλογικώς, να κατέρχονται με φάρο τη μη κυβερνητική αυθορμητίλα, σε στήριξη των σωσμένων τραπεζών και τον τριπλασιασμό των ΝΑΤΟικών δυνάμεων (συν έξι στρατηγεία) στην καρδιά της Ευρώπης, στην Πολωνία, στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία και τις βαλτικές χώρες. Και τα εργατικά συνδικάτα - ετοιμαστείτε - ως φυτώρια πλέον του ευρωπατριωτισμού, θα παρελαύνουν ως «ήρεμη δύναμη» λαού που στηρίζει τη συγκυβέρνηση, υποτασσόμενα στους κανόνες των «καθαρών αφεντικών», που μας έκαναν την τιμή να ασχοληθούν μαζί μας...

Η αποϊδεολογικοποίηση των συλλαλητηρίων συνιστά το νέο εκπαιδευτικό σύστημα χειραγώγησης των μαζών. Και έχει δοκιμαστεί με επιτυχία από τις μιντιακά εξελιγμένες αστικές «αβανγκάρντ» τόσο στις ΗΠΑ όσο και στις αραβοανοιξιακές προσεγγίσεις της επιθετικής ελεύθερης αγοράς των εικονικών μαζών, που παλεύουν στην πραγματικότητα να επιζήσουν εντός του κλωβού των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων. Οι εθνικά περήφανοι πεινασμένοι θα είναι η νέα καραμέλα, όταν τυχόν τιναχτεί η... γέφυρα του «γοργόευρου», με εκρηκτικά χρηματοπιστωτικά υλικά, δωρεάν χορηγηθέντα ως αντισταθμιστικά υπερατλαντικά χρωστούμενα για τις βάσεις, το ΝΑΤΟ κι άλλα τέτοια δυνατά κι αριστερά όπλα, που έλυσαν το Κυπριακό, έλυσαν το Παλαιστινιακό, μεταμόρφωσαν τη Λιβύη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Συρία... σε δημοκρατίες του Διαφωτισμού της Αγοράς...

Oταν παίζεις σοβαρά με τις λέξεις και ομολογουμένως επαγγελματικά, τότε μπορείς να καταδικάζεις εύκολα το αποτρόπαιον της εικόνας της καπιταλιστικής θηριωδίας, αλλά ποτέ το δράστη εν τη τάξει του εντάξει. Η συμφωνία επιτυγχάνεται έτσι κι αλλιώς, όταν η μια πλευρά όπως ο καπιταλιστής, αποφεύγει τις λέξεις «τρόικα» και «μνημόνιο» και η άλλη προτάσσει τη «θεωρία των παιγνίων» ως αντικαπιταλιστική ασπίδα εντός εκτός κυβερνοχώρου.

Της

Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Πηγή : Κυριακάτικος Ριζοσπάστης