Αυτοί που τώρα τρομοκρατούν και δολοφονούν, θα λογαριαστούν με την πάλη του λαού και της νεολαίας!

Το σύστημα δολοφονεί. Πριν έξι χρόνια δολοφόνησε με σφαίρα το δεκαπεντάχρονο μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλο. Πριν από ένα περίπου χρόνο δολοφόνησε με μαχαίρι τον Παύλο Φύσσα. Είκοσι πέντε μέρες, τώρα, επιδεικνύοντας πολιτική «πυγμής», με αποδέκτη τον ίδιο το λαό και τη νεολαία, θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του  Νίκου Ρωμανού. Μακρύς είναι ο κατάλογος των στυγνών δολοφονιών του, ανεξάρτητα αν το εκτελεστικό όργανο είναι ο επίσημος κρατικός μηχανισμός ή παρακρατικοί και φασίστες.
Για άλλη μια φορά, η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, μερικές μέρες πριν από την έκτη επέτειο της δολοφονίας του  Αλέξη Γρηγορόπουλου, προχώρησε σε φασιστικού χαρακτήρα μέτρα και απαγορεύσεις των συγκεντρώσεων και των διαδηλώσεων, αλλά και μαζικές συλλήψεις. Η ένταση της φασιστικοποίησης και η κλιμάκωση της κρατικής τρομοκρατίας εκφράζει το φόβο του συστήματος  μπροστά στη δύναμη των αγώνων. Ναι, το δικό του φόβο μπροστά στο οργανωμένο μαζικό λαϊκό-εργατικό-νεολαιίστικο κίνημα!

Γι’ αυτό το λόγο προετοιμάζεται, οχυρώνεται, θωρακίζεται, επιδιώκοντας να καθυποτάξει στη γέννησή της κάθε φωνή αντίστασης, να εκμηδενίσει κάθε δυνατότητα του λαού στη οργανωμένη πάλη. Αυτή τη κατεύθυνση εξυπηρετεί η καταπάτηση-κατάργηση των στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Δίπλα στο όργιο καταστολής και το χτύπημα των πορειών, στο νέο αντιδραστικό νομικό οπλοστάσιο, στα μαθητοδικεία, στην καταπάτηση του Ασύλου, στην προσπάθεια να βγουν στην παρανομία οι φοιτητικοί σύλλογοι, τα σωματεία και οι απεργίες, στη βιομηχανία διώξεων αγωνιστών, στήνουν τις φυλακές τύπου Γ (τα κακόφημα «λευκά κελιά») για να «υποδεχτούν» τον «εχθρό-τρομοκράτη» λαό που αγωνίζεται διεκδικώντας το δίκιο και τη ζωή του.
Η φασιστικοποίηση είναι μονόδρομος για το σύστημα της εξάρτησης, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Είναι το εργαλείο που θα επιβάλει με τη βία τη βάρβαρη αντιλαϊκή-αντεργατική πολιτική, τον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα, τη διευρυμένη φτώχεια, πείνα, ανεργία, εξαθλίωση. «Πρέπει να φασιστοποιηθούμε όσοι είμαστε σε θέσεις εξουσίας» ομολογούν στοχοποιώντας το λαό, τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα τη νεολαία γιατί ξέρουν καλά ότι μπορεί να γίνει ξανά η δύναμη κρούσης του κινήματος.
Δεν μπορούν, δεν θα τα καταφέρουν! Δεν μπορούν να φιμώσουν την οργισμένη φωνή της νεολαίας. Δεν μπορούν να υποτάξουν το ανυπότακτο και μαχητικό πνεύμα της. Δεν μπορούν να φυλακίσουν την επιθυμία και την ανάγκη της για ζωή. Δεν μπορούν να δολοφονήσουν τα όνειρά της. Έξι χρόνια από τον εξεγερτικό Δεκέμβρη του 2008, το κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός εξακολουθούν να «σπέρνουν ανέμους» μετατρέποντας τη σημερινή γενιά και τις επόμενες σε σύγχρονους δούλους στα σκλαβοπάζαρα της υπερεκμετάλλευσης, σε κρέας για τα κανόνια τους στους άδικους πολέμους τους. Οι λαοί  ωστόσο  στον κόσμο «επιμένουν»  να παλεύουν! Από το Φέργκιουσον των ΗΠΑ και τις διαδηλώσεις ενάντια στη δολοφονία του 18χρονου Μάικλ Μπράουν, μέχρι τις διαδηλώσεις στην Τουρκία για τη δολοφονία του Μπερκίν Ελβάν, και μέχρι τις διαδηλώσεις στη Γαλλία για τη δολοφονία του Ρεμί Φρεζ, από τις εξεγέρσεις στη βόρεια Αφρική μέχρι τα ένοπλα επαναστατικά κινήματα στην Ασία η νεολαία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα.
Οι ανάγκες και τα όνειρα της νεολαίας δεν χωρούν στο σάπιο, μαύρο και εφιαλτικό κόσμο τους. Γι’ αυτά θα φωνάξει, θα αγωνιστεί, θα αντισταθεί, θα διεκδικήσει. Και μαζί με την εργατική τάξη, με τη συμμετοχή της στην ταξική πάλη, στην ταξική σύγκρουση με τους εκμεταλλευτές και τους δυνάστες του λαού και της εργατικής τάξης, η νεολαία θα συμβάλει αποφασιστικά στην ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος.
Οι ανάγκες και τα όνειρα της νεολαίας δεν μπορούν να δικαιωθούν στη λογική της συνδιαχείρισης και της διαπραγμάτευσης, στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και την εκλογική αναμονή, που θέλει να εκτονώσει την οργή στην κάλπη. Ούτε στις αδιέξοδες λογικές που, υποτιμώντας το λαϊκό παράγοντα και το μαζικό κίνημα, θέλουν να εκτονώσουν την οργή στους μηχανισμούς καταστολής και στις τράπεζες.
Οι ανάγκες και τα όνειρα της νεολαίας μπορούν να δικαιωθούν και να ανθίσουν, μόνο αν η οργή μετουσιωθεί σε πολιτική κατεύθυνση και στόχους πάλης. Μπορούν να δικαιωθούν στο δρόμο του μαζικού, παρατεταμένου, αποφασιστικού και οργανωμένου αγώνα στους χώρους σπουδών και δουλειάς, στη γειτονιά. Στο πλευρό του λαού και της εργατικής τάξης στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, στον αγώνα για ψωμί, δουλειά, ανεξαρτησία, δημοκρατία. Στο δρόμο που δείχνουν η Εξέγερση του Νοέμβρη του ’73 και ο Κόκκινος Δεκέμβρης του ’44. Στις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, για ένα κόσμο χωρίς πολέμους.

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2014