Απεγκλωβισμός, χειραφέτηση !

Μόλις μετά τη δεύτερη ψηφοφορία στη Βουλή, ο Αντ. Σαμαράς μίλησε για «τρομοκρατία και λάσπη του δίδυμου Τσίπρα - Καμμένου» και «στην τρίτη ψηφοφορία να αποφύγουμε τον εθνικό κίνδυνο, ο κάθε βουλευτής θα τεθεί ενώπιος ενωπίω με την αγωνία των Ελλήνων και το συμφέρον της πατρίδας.

Εκεί ο καθένας θα αναλάβει την ευθύνη της ψήφου του που αυτή θα έχει στη σταθερότητα, στην ομαλότητα και το μέλλον της πατρίδας». «Ακραία κινδυνολογική η δήλωση του πρωθυπουργού», λένε κύκλοι του ΣΥΡΙΖΑ, συμπληρώνοντας: «Ούτε η Βουλή ούτε ο λαός θα δώσουν λευκή επιταγή στον Αντ. Σαμαρά να συνεχίσει τα μνημόνια και να εφαρμόσει τα προαπαιτούμενα της λιτότητας».

Η όξυνση της αντιπαράθεσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή την υπόθεση εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας γίνεται με κάμποσα διλήμματα, πολλές κραυγές και καλλιέργεια κινδυνολογίας. «Σταθερότητα ή χάος», «καταστροφή ή ανάπτυξη», «άδικες θυσίες ή ελπίδα ανακούφισης από την ακραία φτώχεια», «συνέχιση των μνημονίων ή έξοδος από τα μνημόνια», «κοινωνική συνοχή ή φόβος και αναταραχή», είναι μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά κάλπικα για το λαό διλήμματα, τα οποία αναπαράγονται και από τους δύο πυλώνες του «νέου διπολισμού» και πάνω στα οποία στήνονται τρομοφοβικά σενάρια και κινδυνολογία με αποδέκτη τους το λαό.

ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ χρεώνουν ο ένας στον άλλο την απροθυμία συνεννόησης ή συναίνεσης, αλληλοκατηγορούμενοι για το ποιος αποσταθεροποιεί την οικονομία και τη χώρα. Στην πραγματικότητα, και οι δύο δίνουν εξετάσεις στην ΕΕ, στις αγορές, στο μεγάλο κεφάλαιο, θέλουν το λαό στη γωνία, τον θέλουν παροπλισμένο να παρακολουθεί τις εξελίξεις, ή, ακόμη περισσότερο, τον τρομοκρατούν, τον εκβιάζουν και τον χειραγωγούν και οι δύο στην αστική πολιτική, στην αποδοχή και ανοχή της πολιτικής διαχείρισης υπέρ του κεφαλαίου, της ΕΕ, στους οποίους δίνουν όρκους πίστης, στην εξουσία των μονοπωλίων που θέλουν να διαχειρίζονται. Βεβαίως, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν διαφορές ιδεολογικές, ιστορικές, διαφορές σε σχέση με το πώς θα προωθήσουν τους κατά τ' άλλα κοινούς στρατηγικούς στόχους: Τη στήριξη της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου, τον τρόπο αποπληρωμής του χρέους και επαναδανεισμού της καπιταλιστικής οικονομίας, την εξασφάλιση της εργατικής - λαϊκής συναίνεσης, της λεγόμενης «κοινωνικής συνοχής». Το δίλημμά τους αφορά τη δοσολογία επεκτατικής ή περιοριστικής πολιτικής, τη δοσολογία καρότου και μαστιγίου. Με παγιωμένη τη μη ανάκτηση των απωλειών, τη μη κάλυψη των λαϊκών αναγκών, τη μη ανατροπή του συνολικού αντεργατικού πλαισίου. Διαφορές δυνάμεων της ίδιας όχθης.

Η εργατική τάξη, ο λαός δεν μπορεί και δεν πρέπει να εγκλωβίζονται στις συμπληγάδες που έχουν στήσει οι δύο «μονομάχοι του νέου διπολισμού», ούτε να βασίζονται σε επιλογές αναζήτησης της λύσης των προβλημάτων τους στη λογική του μικρότερου κακού. Ας αναλογιστούν. Γιατί η μεγάλη δύναμη που έδωσαν λαϊκοί άνθρωποι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν εκφράστηκε με τη συμβολή του στην ανάπτυξη της πάλης, όταν μάλιστα εμφανίζεται ως ορκισμένη αντικυβερνητική δύναμη; Μονόδρομος είναι η χειραφέτησή τους από τα κόμματα της συγκυβέρνησης, τον ΣΥΡΙΖΑ, όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Χρειάζονται ενισχυμένο ΚΚΕ, γιατί είναι η μοναδική δύναμη που αντιπαλεύει το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, την ΕΕ και τις κυβερνήσεις τους. Η ενίσχυσή του αφαιρεί όπλα από τον αντίπαλο, τον αποδυναμώνει, ενισχύει τη δύναμη του λαού στο κίνημα, συμβάλλει στην οργάνωση της λαϊκής συμμαχίας, στην προοπτική της πάλης για την εργατική, λαϊκή εξουσία.

 Αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Άποψη μας»του Ριζοσπάστη της Πέμπτης 25 Δεκέμβρη 2014

Πηγή : 902.gr