Τις τελευταίες μέρες, στη σχετική ειδησεογραφία των εξελίξεων περί την Ουκρανία προστέθηκαν κάπως αχνά δύο ζητήματα. Το ένα αφορά την «επιτυχή δοκιμασία» εκτόξευσης ρώσικου διηπειρωτικού βαλλιστικού πυραύλου που μπορεί να φέρει πυρηνική κεφαλή. Το άλλο είναι η «πρόταση της κυβέρνησης του Κιέβου» να εγκαταστήσουν οι ΗΠΑ αντιπυραυλική ασπίδα στο έδαφος της Ουκρανίας με αντάλλαγμα την οικονομική ενίσχυση της χώρας. Είναι, νομίζουμε, και οι δύο αυτές ειδήσεις χαρακτηριστικές της τροχιάς της κατάστασης που διαμορφώνουν οι ουκρανικές εξελίξεις.
Παρόλα αυτά, επειδή υπάρχει μια ορισμένη ιδελογικοπολιτική «δυσκολία» στη μεγάλη πλειοψηφία των δυνάμεων που αναφέρονται στην αριστερά, «δυσκολία» που δεν τους επιτρέπει να δουν τον ιμπεριαλισμό και τις αντιθέσεις του που διατρέχει και «σκάβει» τον πλανήτη, θα ήταν ίσως χρήσιμη μια έστω τηλεγραφική καταγραφή των ως τώρα γεγονότων.
-Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Δύσης –ΗΠΑ και ΕΕ με επικεφαλής την Γερμανία- όχι χωρίς αντιθέσεις μεταξύ τους, καθοδήγησαν και οργάνωσαν στη χώρα αυτή ένα πραξικόπημα. Δε δίστασαν όχι μόνο να χρησιμοποιήσουν όπλα και να προκαλέσουν αιματοχυσία αλλά και να αναδείξουν-επιβάλλουν ως «ηγεσία» της χώρας φασίστες και ακροδεξιούς που εν μέσω της γενίκευσης της κρίσης και των πολλαπλών αντιμαχόμενων παραγόντων, αποκτούν αυξημένο ειδικό βάρος και τα «τάγματα εφόδου» που διαθέτουν γίνονται παράγοντας των εξελίξεων. Ας μην ξεχνάμε ότι το πραξικόπημα συμβαίνει σε μια μεγάλη χώρα της Ευρώπης, στα σύνορα της Ρωσίας, μια χώρα στην οποία είναι εγκατεστημένη η βασική ναυτική πολεμική δύναμη της Ρωσίας, ο στόλος της Μαύρης Θάλασσας, η οποία Ρωσία διατηρεί και εκδηλώνει παγκόσμιου βεληνεκούς ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις!
- Η απάντηση της Ρωσίας με την άτυπη αλλά πραγματική πολιτική και στρατιωτική κατάληψη της Κριμαίας και την ανάπτυξη τεράστιων στρατιωτικών δυνάμεων στα ανατολικά σύνορα της Ουκρανίας και την πραγματοποίηση «άσκησης», μαζί με ένα σύνολο πολιτικοδιπλωματικών κινήσεων εντός της Ουκρανίας και διεθνώς, έκλεισαν τον πρώτο κύκλο των γεγονότων αλλά καθόλου δεν «κλείνουν» την κρίση και τους κινδύνους που έχουν πυροδοτηθεί. Αντίθετα, θα λέγαμε πως τα μέχρι τώρα δεδομένα της κατάστασης δεν επιτρέπουν εκτιμήσεις για ισορροπία και συμβιβασμό. Αυτό που μπορεί να καταγραφεί ως «στόμωμα» των ιμπεριαλιστικών κινήσεων και από τις δύο πλευρές είναι τέτοιου χαρακτήρα ώστε να παραπέμπει στην αναζήτηση -εκ μέρους των ιμπεριαλιστών- κλιμάκωσης της έντασης με ρευστά και ανοιχτά πολλά κρίσιμα ζητήματα.
Κλιμάκωση της γραμμής της περικύκλωσης
Η ανοιχτή αυτή Δυτική επέμβαση στην Ουκρανία προστίθεται βέβαια στην «πορτοκαλί επανάσταση» του 2004, στο σύνολο των «χρωματιστών» επεμβάσεων που καθοδήγησαν κύρια οι ΗΠΑ τα προηγούμενα χρόνια στις χώρες της «Ρωσικής αυλής». Πιο σωστά προστίθεται σε όλα τα γεγονότα που συνιστούν την υλοποίηση της γραμμής της περικύκλωσης της ρώσικης δύναμης, γραμμή που εφαρμόζεται από τις δυνάμεις της Δύσης -των ΗΠΑ πρωτοστατούντων- όλα αυτά τα «νέα χρόνια» μετά το ’89. Μια περικύκλωση που ξεκινάει από τις χώρες της Βαλτικής, περνάει από τις χώρες της «νέας Ευρώπης» του Ράμσφελντ (όπως λόγου χάρη η Πολωνία που χρησιμοποιείται δεόντως στην τωρινή κατάσταση), διασχίζει τα κομματιασμένα Βαλκάνια, έχει σημαντικούς κρίκους …το αμερικανονατοϊκό Αιγαίο και την περιοχή της ΝΑ Μεσογείου γύρω από την Κύπρο, φτάνει στη φλεγόμενη Μέση Ανατολή και από εκεί στρίβει επιδιώκοντας …μέσω Ιράν να ανηφορίσει στον Καύκασο! Σε αυτή την αντιπαράθεση που στον πυρήνα της έχει την αναμέτρηση για την παγκόσμια κυριαρχία και η οποία εξελίσσεται χρόνια τώρα και παρουσιάζει μια σειρά επί μέρους γεωπολιτικές και άλλες συγκρούσεις, εντάσσεται και η σημερινή εξέλιξη στην Ουκρανία.
Παρόλα αυτά, η τωρινή παρέμβαση των Δυτικών στην Ουκρανία με τα χαρακτηριστικά της άμεσης και απροκάλυπτης ανάμιξης και την ένταση που έχει, την κατάσταση αποσυγκρότησης έως και διάλυσης που έχει δημιουργήσει στο εσωτερικό της χώρας και στο φόντο των γεγονότων και των εξελίξεων που έχουν μεσολαβήσει τα τελευταία χρόνια και με την παγκόσμια και ολόπλευρη κρίση του συστήματος σε πλήρη εξέλιξη, θα λέγαμε πως είναι πρωτόγνωρη! Ακόμα και αν είναι –και πράγματι είναι- ασταθή τα πολιτικά αποτελέσματα που έχει φέρει για τη Δύση η μέχρι τώρα εξέλιξη, δεν είναι καθόλου «σύνηθες» υπουργοί και πολιτικά στελέχη της Δύσης να περιφέρονται στην πρώτη γραμμή των «διαδηλώσεων» ενθαρρύνοντας και καθοδηγώντας την όλη εξέλιξη που υπήρξε. Και δεν είναι καθόλου «σύνηθες» όταν αυτή η χώρα είναι η Ουκρανία με τα χαρακτηριστικά που αναφέραμε σχετικά με το βάρος της στην παγκόσμια αντιπαράθεση. Όπως δεν είναι καθόλου «απλό» ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, αφού έχει επιβληθεί πραξικοπηματικά η κυβέρνηση που η αθυρόστομη υφισταμένη του είχε απαιτήσει, να …κυκλοφορεί στο Κίεβο τάζοντας 1 δις δολάρια αν ικανοποιηθούν παραπέρα οι αμερικάνικες επιδιώξεις!
Όλα αυτά δεν σημαίνουν πως οι ΗΠΑ έχουν εξασφαλίσει την άμεση επιδίωξη τους που είναι η σταθεροποίηση και ενίσχυση με κάθε τρόπο της παρουσίας τους στη χώρα. Στο δυτικό μπλοκ υπάρχουν ήδη ταλαντεύσεις για το αν και πόσο μπορεί να τραβηχτεί κι άλλο το σκοινί για να εκβιαστεί πολιτικοοικονομικά η Ρωσία. Ταλαντεύσεις που καταρχήν εκδηλώνονται από τη Γερμανία που βρίσκεται σε άλλη θέση –γεωγραφική, οικονομική και πολιτική- έναντι της Ρωσίας από αυτή των Αμερικάνων. Ταλαντεύσεις που επίσης οφείλονται συνολικά σε δυτικές ανησυχίες για τις «ανατολικές αντισυσπειρώσεις» που μπορεί να προκαλέσει η κλιμάκωση της έντασης όπως ήδη φάνηκε από την Κίνα. Κι ακόμα, όπως ήδη είπαμε, είναι αμφίβολης ποιότητας η σταθερότητα των πολιτικών καταστάσεων που έχει οικοδομήσει η αμερικάνικη παρέμβαση για λογαριασμό της εντός της Ουκρανίας, όπως χαρακτηριστικά φάνηκε και στην περίπτωση του ναυάρχου που χρίστηκε επικεφαλής της νέας κατάστασης από τους πραξικοπηματίες του Κιέβου, αλλά ο ίδιος αμέσως μετά άλλαξε πλευρά και τάχθηκε υπέρ των ρώσικων συμφερόντων!
Η ρώσικη θέση
Για το ρώσικο ιμπεριαλισμό, από τη μια, δεν υπάρχει δυνατότητα υποχώρησης απέναντι σε αυτή την αναβαθμισμένη επιθετική κίνηση της Δύσης. Η απώλεια της Ουκρανίας, στην οποία οδηγεί και επιδιώκει το δυτικό πραξικόπημα, θα σήμαινε πριν από όλα ένα στρατηγικής βαρύτητας χτύπημα για τα συμφέροντά του λόγω της ναυτικής του βάσης στην Κριμαία και όλες τις δυνατότητες που αυτή του παρέχει για έξοδο στη Μεσόγειο, και στις παρακάτω …θάλασσες της ταραγμένης περιοχής που εκτείνεται από τη Β. Αφρική ως τον Ινδικό ωκεανό. Ταυτόχρονα θα σήμαινε πως χάνει το τεράστιο διαμετακομιστικό σύστημα αγωγών της Ουκρανίας που είναι το μεγαλύτερο στον κόσμο και με το οποίο μέσω εκβιασμών και πολλαπλών επεισοδίων καταφέρνει ως τώρα όχι απλώς να «πουλάει» φυσικό αέριο στην Ευρώπη αλλά κάτι στρατηγικά περισσότερο: Να διατηρεί ανοιχτή τη δυνατότητα ενεργειακής εξάρτησης των Ευρωπαίων από τη Μόσχα. Και βέβαια αυτή καθεαυτή η γεωστρατηγική απώλεια της Ουκρανίας που από ένα έστω εν δυνάμει βασικό κομμάτι της προωθούμενης Τελωνειακής Ένωσης με σχεδιασμό για την Ευρασιατική Οικονομική Κοινότητα θα μετατραπεί –αν υλοποιηθούν τα δυτικά σχέδια- σε χώρα του ΝΑΤΟ μέσα στα ρωσικά σπλάχνα, θα συνιστούσε ίσως τη συνολική και οριστική ήττα του ρώσικου ιμπεριαλισμού.
Στη βάση όλων αυτών των ζητημάτων, η Ρωσία αντέδρασε με τον πιο ανοιχτό και έντονο τρόπο που έχει παρουσιαστεί ως τώρα σε όλη την περίοδο μετά την κατάρρευση του ’89. Η κατάληψη της Κριμαίας ήταν αυτό που άμεσα μπορούσε να κάνει και να βάζει φρένο στην εξέλιξη της δυτικής επέμβασης. Ωστόσο, κάθε άλλο παρά άνετη θα είναι η διαχείριση αυτής της κατάληψης, πάνω στην οποία θέλει να χτίσει τη συνέχεια των απαντήσεων της. Τα θεαματικά στρατιωτικά γυμνάσια που διοργάνωσε στα ουκρανικά σύνορα ήταν βέβαια ένα σήμα αποφασιστικότητας όσο διαρκούσαν, αλλά όπως φαίνεται καταρχήν και ο ίδιος ο Πούτιν εκτίμησε πως δεν μπορούσαν να περάσουν τη οριογραμμή.
Αν λοιπόν, από τη μια, όπως ήδη είπαμε, δεν μπορεί να κάνει πίσω, από την άλλη και ταυτόχρονα για τη Ρωσία υπάρχει το ερώτημα αν μπορεί να πάει μπρος! Τι θα σήμαινε άραγε αυτό; Την επίσημη προσάρτηση της Κριμαίας; Την ανοιχτή εισβολή στο φιλορώσικο ανατολικό τμήμα της Ουκρανίας; Αντέχει καταρχήν και από κάθε άποψη τέτοιες επιλογές ο ρώσικος ιμπεριαλισμός; Και τον συμφέρει στρατηγικά ο διαμελισμός της Ουκρανίας στον οποίο αυτές οδηγούν; Δηλαδή η επίσημη εγκατάσταση των Αμερικανονατοϊκών ακόμα πιο κοντά του; Τα δεδομένα της επέκτασης προς Ανατολάς των ΝΑΤΟ-ΕΕ όλα τα προηγούμενα χρόνια βεβαιώνουν πως αυτή η εξέλιξη διαρκώς επιβαρύνει για τη Ρωσία το συσχετισμό.
Αλλά πάνω από όλα, μιας και πολύ εύκολη συζήτηση γίνεται περί διαμελισμού: Θα γίνει αυτός με συμφωνία «στα χαρτιά», όπως έγινε στην περίπτωση της Τσεχοσλοβακίας και μόνο αυτής, στις ειδικές συνθήκες κατάρρευσης της τότε ΕΣΣΔ; Ή με πολεμικές σφαγές όπως π.χ. στα Βαλκάνια τη δεκαετία του 1990; Οι σημερινές συνθήκες, η συσώρευση αντιθέσεων προς επίλυση, η γενίκευση της κρίσης καθόλου δεν προεξοφλούν ένα βελούδινο διαμελισμό. Και έτσι προκύπτει ένα πραγματικά εφιαλτικό ερώτημα: Τι θα σήμαινε μια πολεμική αναμέτρηση στο κέντρο της Ευρώπης; Ποιος «προγραμματίζει» και «διασφαλίζει» τη διάρκεια και την έκτασή της;
Πρώτες εκτιμήσεις σε ένα αβέβαιο τοπίο
Οι Αμερικανοί και συνολικά η Δύση βρίσκονται πια –έστω με σχετικά έωλους όρους – εντός της Ουκρανίας. Είναι επίσημοι συνομιλητές για το «Ουκρανικό θέμα». Αυτή είναι η ως τώρα επιτυχία τους και θέλουν να την κατοχυρώσουν και βέβαια να την επεκτείνουν. Όλες οι προτάσεις για τη δημιουργία «ομάδας επαφής» στην οποία καλούν τη Ρωσία να συμμετέχει αυτό το νόημα έχουν. Μέσα από αυτή τη διαδικασία επιδιώκουν να στηρίξουν-νομιμοποιήσουν την κυβέρνηση των πραξικοπηματιών τους και να ενισχύσουν τους πολιτικούς και οικονομικούς όρους που έχουν στη χώρα ώστε να διαμορφώσουν καθοριστικά τις μελλοντικές -αλλά όχι μακρινές- εξελίξεις. Ιδιαίτερα οι ΗΠΑ επιδιώκουν με την ένταση της οικονομικοπολιτικής αντιπαράθεσης με τη Ρωσία (με τις σχεδιαζόμενες κυρώσεις) να στριμώξουν και τη Γερμανική πλευρά που εσχάτως επιχειρεί να εμφανιστεί και ως «μεσολαβητής» μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας.
Η Ρωσία δεν μπορεί βέβαια να αναγνωρίσει την κυβέρνηση του Κιέβου. «Έχει» την Κριμαία αλλά χρειάζεται χρόνο για να επιχειρήσει με σχετικά «ομαλά μέσα» να ανακτήσει-ισχυροποιήσει τους όρους της συνολικά στην Ουκρανία. Το δύσκολο ερώτημα που αντιμετωπίζει είναι αν θα δεχόταν να πάει σε κάποιο διάστημα η Ουκρανία σε εκλογές με υψηλό όμως πια τον κίνδυνο για τη Ρωσία οι εκλογές να μην δώσουν μια «ρωσική λύση». Επιχειρεί να διαμορφώσει μια πολιτική δυναμική με το δημοψήφισμα στην Κριμαία της 30 Μαρτίου, που θα μπορούσε να το επεκτείνει και στην ανατολική Ουκρανία.
Ουσιαστικά τα πραγματικά δεδομένα του ζητήματος συνιστούν μια κατάσταση που ο όποιος συμβιβασμός θα είναι εντελώς προσωρινός και εύθραυστος. Η Δύση έχει αυτό που ονομάζεται κυβέρνηση της Ουκρανίας. Η Ρωσία έχει, με τον τρόπο που την έχει, την Κριμαία. Κανείς δεν πρόκειται να παραιτηθεί οικειοθελώς από αυτό που έχει και ο καθένας απαιτεί την παραίτηση του άλλου. Η διέξοδος από αυτή την κατάσταση για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα βρίσκεται στην κατεύθυνση της έντασης. Και η πλευρά που πιέζεται περισσότερο να βρει απάντηση είναι κατά τη γνώμη μας η Ρωσική.
Το ζήτημα των λαών
Είναι φανερό ότι οι εξελίξεις αυτές είναι παγκόσμιας σημασίας και φέρνουν μεγάλους κινδύνους για τους λαούς της ευρύτερης περιοχής και όλου του κόσμου.
Πρώτα από όλα, βέβαια, για τον ουκρανικό λαό που βρίσκεται ανάμεσα στους μεγάλους εχθρούς του πλανήτη και τον καλούν να «διαλέξει» ποιον θα ακολουθήσει, σε ποιον θα υποταχτεί, από ποιον θα καταληστευτεί, για χάρη ποιου «προτιμάει» να σφαγιαστεί. Χωρίς υπεκφυγές οφείλουμε να πούμε πως ο λαός της Ουκρανίας χρειάζεται να χαράξει το δικό του δρόμο, να παλέψει για την ανεξάρτητη και αυτοτελή συγκρότηση των δικών του δυνάμεων. Ο δρόμος των σωτήρων και των προστατών-σαν αυτόν που ακολουθούσε και το ΚΚ Ουκρανίας που συμμετείχε στην κυβέρνηση Γιανουκόβιτς-, όχι μόνο δεν απέτρεψε τα χειρότερα αλλά αντίθετα συνέβαλε στο να έρθουν, αφοπλίζοντας πολιτικά και ιδεολογικά την εργατική τάξη και το λαό, δίνοντας τη δυνατότητα να εκμεταλλεύονται τη δίκαιη οργή του ακροδεξιές δυνάμεις και φασιστικές ορδές που εμφανίζουν τις πλάτες των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών στις οποίες αναφέρονται ως ελπίδα για τις λαϊκές ανάγκες. Μετά από αυτή την εξέλιξη, η διατύπωση, σε αναφορά με τις σημερινές συνθήκες της Ουκρανίας, του κάλπικου διλήμματος «δημοκρατία ή φασισμός» σύμφωνα με το οποίο ο λαός της «πρέπει» να στοιχηθεί πίσω από τις ρώσικες επιλογές είναι έως και εγκληματική! Δεν υπάρχει ελευθερία και δημοκρατία για κανέναν λαό όταν αυτός υπάγεται στις επιλογές και τα συμφέροντα της όποιας ιμπεριαλιστικής δύναμης. Οι λαοί κερδίζουν το ψωμί τους και την ελευθερία τους αγωνιζόμενοι ενάντια στους προστάτες, οικοδομώντας αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο πάλης, ενάντια σε κάθε αλλαγή συνόρων και σε κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση και ενισχύοντας την επαναστατική κομμουνιστική κατεύθυνση στην πάλη τους.
Ανάλογα σοβαρά είναι και τα καθήκοντα που μπαίνουν μπροστά στο δικό μας λαό και τους λαούς της περιοχής μας από τα Βαλκάνια ως τη Μ. Ανατολή, καθώς πρέπει να είναι φανερό ότι οι εξελίξεις στην Ουκρανία επιδρούν ήδη και θα επιδράσουν παραπέρα αρνητικά στην ήδη πολύ βαριά κατάσταση που αντιμετωπίζουμε. Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται παραπέρα και οι συνέπειές τους σε όλα τα επίπεδα θα επιχειρηθεί να φορτωθούν στις πλάτες των λαών. Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, υποτακτική της Δύσης, έχει ήδη αναγνωρίσει και συνταχθεί με τους πραξικοπηματίες του Κιέβου, και το «λιγότερο» που θα μας προκύψει θα είναι η γιγάντωση των νέων πακέτων αντιλαϊκών μέτρων για να στηριχθεί η προς Ανατολάς ιμπεριαλιστική επιδρομή της Δύσης. Πολύ περισσότερο που αυτή η επιδρομή έφερε κιόλας κινητικότητα αεροπλανοφόρων στη χώρα μας, φέρνει διχασμούς και σφαγές λαών και εθνοτήτων, ακόμα και κινδύνους ευρύτερων πολεμικών αναμετρήσεων. Μαζικά και αποφασιστικά πρέπει να φωναχτεί πως οι λαοί δεν είναι κρέας για τα κανόνια των ιμπεριαλιστών, πρέπει να αναδειχτεί η αντιπολεμική αντιιμπεριαλιστική αλληλεγγύη και ενότητα όλων των λαών της περιοχής. Αυτή η διάσταση της πάλης είναι αξεδιάλυτα δεμένη με την πάλη για ψωμί, δουλειά και ελευθερία. Ο λαός μας πρέπει και μπορεί να δει κατάματα την πραγματικότητα των ιμπεριαλιστικών μηχανών που αλωνίζουν με κάθε τρόπο χώρες και λαούς, γιατί πρέπει και μπορεί να αγωνιστεί απέναντι τους και να τους νικήσει!
http://www.kkeml.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου