 |
| ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ!!! |
Αρχίζω να λυπάμαι αυτή την αστική τάξη με αυτό το πολιτικό προσωπικό που προσπαθεί να τη σώσει!
Και για να σοβαρευόμαστε αναδημοσιεύουμε σχετικό κείμενο από την Προλεταριακή Σημαία:
Ως “έκκληση και πρόσκληση” χαρακτηρίζουν οι 58 προσωπικότητες της κεντροαριστεράς το κείμενο που υπογράφουν, με το οποίο παίρνουν την πρωτοβουλία για την ανασύνταξη του χώρου.
Ας δούμε το πολιτικό πλαίσιο της κίνησης μέσα από μερικά αποσπάσματα:
“Η εποχή των μνημονίων φαίνεται να φτάνει στο τέλος της. Το τραύμα της εθνικής πόλωσης δεν θα σβήσει εύκολα, θα χρειαστεί μάλιστα πολύ κουράγιο και συμφιλιωτική επιμονή απ’ όλες τις πλευρές για να ξεπεραστεί. Όμως, η πολιτική δραστηριότητα δεν θα περιορίζεται στην αντίθεση μνημόνιο-αντιμνημόνιο”. Δεν είναι ότι περιμέναμε από τους “58” να ακούσουμε για την κρίση του καπιταλισμού ή την επίθεση απέναντι σε ό,τι είχε κατακτήσει η εργατική τάξη και ο λαός εδώ και δεκαετίες, αλλά και να μας δουλεύουν έτσι κατάμουτρα πάει πολύ! Ακόμα κι αν έχουν δίκιο και πράγματι τα μνημόνια τελειώσουν κάπου σύντομα, τι θεωρούν, δηλαδή, ότι η επίθεση δε θα συνεχιστεί ακόμα πιο έντονη, ίσως και με άλλους τρόπους; Η μήπως το ...ξεπέρασμα της “εθνικής πόλωσης” θα φέρει και το ξεπέρασμα της αντίθεσης του κεφαλαίου με την εργασία, ή του ιμπεριαλισμού με τους λαούς;
Μάλλον κάπως έτσι το σκέφτονται γιατί λίγο παρακάτω θέτουν το βασικό ζητούμενο της εποχής μας: “Τι ανάπτυξη θα έχουμε την προσεχή δεκαετία; Θα είναι μια ανάπτυξη ρηχή, ασθενική; Θα βασίζεται στη φτηνή εργατική δύναμη, στην άγρια ανασφάλεια και στην κυνική αποδοχή των μεγάλων ανισοτήτων; Θα αδιαφορεί για τις υποδομές και θα περιφρονεί το περιβάλλον; Θα είναι η επανάληψη ενός κρατισμού και μιας προσοδοθηρίας για φτωχούς; (...) Πρωτίστως όμως χρειάζεται να γίνει έργο και κτήμα ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων, στις οποίες θα έχουν κεντρικό ρόλο η μισθωτή εργασία του ιδιωτικού τομέα ώστε να ενισχυθεί ξανά η διαπραγματευτική της δύναμη”. Τα κάποτε ...ιερά και όσια της σοσιαλδημοκρατίας έγιναν, πλέον, “κρατισμός” και ο ιδιωτικός τομέας βρίσκει επιτέλους τον πραγματικό αναπτυξιακό του ρόλο. Το ενδιαφέρον είναι, βέβαια, ότι προεξοφλείται ότι θα υπάρχει ανάπτυξη την επόμενη δεκαετία και το ζήτημα που προκύπτει είναι το είδος και ο χαρακτήρας της!
“Αυτός είναι ο νέος ρόλος της ιστορικής παράταξης της σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου, όλου του κεντροαριστερού χώρου: Εθνική Ανασυγκρότηση - αλλαγή του κράτους και του παραγωγικού μοντέλου – νέα συμπόρευση της εθνικής αυτογνωσίας με τον προοδευτικό λαϊκό ευρωπαϊσμό. Όρος για την εκπλήρωσή του είναι η σύγκλιση και η συνεργασία όλων εκείνων των συλλογικών μορφών και των πολιτών που δεν αναγνωρίζονται ούτε στη δεξιά ούτε στη νεοκομμουνιστική-εθνολαϊκιστική αριστερά. (...) Η κατάρρευση του μεταπολιτευτικού κομματικού συστήματος έχει οδηγήσει σε ένα ασταθές ακόμα κομματικό σκηνικό, με ανησυχητικά χαρακτηριστικά. Ο μικρός δικομματισμός ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ είναι πολιτικά στείρος, προγραμματικά οπισθοδρομικός και ιδεολογικά συντηρητικός. (...) Η ισχυροποίηση της ευρύτερης κεντροαριστερής παράταξης θα αποσυμπιέσει τη σημερινή αίσθηση της εμφύλιας αντιπαράθεσης. Θα συμβάλει στην αποκατάσταση μιας ελάχιστης εθνικής συναίνεσης ώστε ο πολιτικός αντίπαλος να μην γίνει πάλι εσωτερικός εχθρός”. Ωραία, τώρα το καταλάβαμε! Ειρήνη υμίν αδέλφια, μη σφαζόμαστε μεταξύ μας, όλοι Ελληνες είμαστε! Πολώθηκε το πολιτικό σκηνικό και ζούμε εποχές ...εμφυλίου!
Ας ξεκινήσουμε από αυτό το σημείο το σχόλιό μας. Η αλήθεια είναι πως ένα δίκιο τό 'χουν οι “58”. Οχι ως προς το ...εμφυλιοπολεμικό κλίμα, γιατί μόνο τέτοιο δεν είναι μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Η κόντρα του ΣΥΡΙΖΑ με την κυβέρνηση ωχριά μπροστά στις κόντρες που έδωσαν οι πολιτικοί κι ιδεολογικοί πρόγονοι των “58” όταν αντιπολιτεύονταν τη ΝΔ τη δεκαετία του '70 ή την ΕΡΕ παλιότερα. Το δίκιο τους το δίνουμε στο ότι πράγματι από το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, λείπει αυτό που ονομάζεται κέντρο ή κεντροαριστερά, ως συγκροτημένη πολιτική δύναμη. Ενα κενό που, κοινωνικά, εξέφραζε τα μεσοστρώματα, εκείνους, δηλαδή, που είτε κατάφερναν είτε έλπιζαν βάσιμα ότι θα καταφέρουν να ζήσουν καλύτερα και να αποκτήσουν έναν ενδιάμεσο ρόλο στην παραγωγική διαδικασία, σαφώς διακριτό και ανώτερο από αυτόν της εργατικής τάξης.
Η ξέφρενη επίθεση των μνημονίων τράβηξε το χαλί κάτω από αυτά τα στρώματα και τα έφερε σε θέση τόσο δεινή που όχι μόνο ποτέ δεν βρίσκονταν, αλλά ούτε και διανοούνταν ότι μπορεί να βρεθούν. Και τα στρώματα αυτά, προδομένα από τους δυο βασικούς πολιτικούς εκφραστές τους και κυρίως από το ΠΑΣΟΚ, τους γύρισαν την πλάτη και έψαξαν για άλλους δρόμους, στην πραγματικότητα για τους συντομότερους που θα τους έφερναν και πάλι στη προτεραία κατάσταση. Κι εκεί βρήκαν βασικά τον ΣΥΡΙΖΑ, λιγότερο τη ΔΗΜΑΡ, αλλά και τον Καμμένο. Σε αυτή τη μετατόπιση οφείλεται η εκλογική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ. Μια μετατόπιση, όμως, που είναι εκλογική και όχι πολιτική ή, πολύ περισσότερο, ιδεολογική. Γιατί ο κόσμος αυτός αναζητά, τελικά, από το ΣΥΡΙΖΑ τις εύκολες και γρήγορες λύσεις. Την πολιτική εκείνη δύναμη που θα βάλει αύριο το πρωί κιόλας τέλος στον εφιάλτη και θα γυρίσει το χρόνο πίσω.
Καλύφθηκε το κενό με αυτόν τον τρόπο; Σίγουρα όχι, τουλάχιστον όχι ακόμα. Η πολιτική έκφραση των μεσοστρωμάτων προϋποθέτει να υπάρχουν μεσοστρώματα, πράγμα που δεν είναι δεδομένο πλέον. Οπότε, εκ των πραγμάτων δημιουργείται μια κοινωνική πραγματικότητα που οξύνει τις ταξικές αντιθέσεις και αφαιρεί από το πολιτικό σύστημα τη δυνατότητα να συγκρατεί το λαό σε δικούς του πολιτικούς σχηματισμούς και να μην τον ...εκθέτει στους κινδύνους που κρύβει η συνάντησή του με την Αριστερά. Με τον τρόπο αυτό λειτούργησε το σύστημα με μεγάλη, ομολογουμένως, επιτυχία όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον Δυτικό κόσμο για δεκαετίες. Ο δικομματισμός, τυπικά με ένα φιλελεύθερο και ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που εναλάσσονται στην εξουσία, προσφέρει τις απαραίτητες πολιτικές ισορροπίες και συμβάλλει σημαντικά στην αναπαραγωγή του ίδιου του συστήματος.
Αυτή η ισορροπία διαλύθηκε στην κυριολεξία μετά τις εκλογές του 2012 στην Ελλάδα. Ο νέος δικομματισμός έχει το μειονέκτημα ότι ο ένας πόλος συγκεντρώνει και τους δυο παλιότερους, ενώ ο άλλος δεν αποτελεί, ακόμα τουλάχιστον, αξιόπιστη εναλλακτική λύση διαχείρισης του συστήματος. Αυτό δε σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί κίνδυνο για το σύστημα ή για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ και την ΕΕ. Σημαίνει, όμως, ότι δεν είναι ένας αξιόπιστος συνομιλητής.
Κάπου εδώ αρχίζει η όλη συζήτηση περί ανασύνταξης της κεντροαριστεράς. Στα αποσπάσματα που παραθέσαμε παραπάνω γίνεται σαφές ότι οι “58” επιδιώκουν να ανακτήσουν το πολιτικό μερίδιο που θεωρούν ότι τους ανήκει. Χωρίς, βέβαια, να μπαίνουν στον κόπο να εξηγήσουν πώς το έχασαν! Χωρίς να διαφωνούν με τις πρόσφατες πολιτικές επιλογές και του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ και μάλιστα δίνοντας άφεση αμαρτιών στο ΠΑΣΟΚ ειδικά, το οποίο φαίνεται να ξεχνούν ότι αυτή τη στιγμή συγκυβερνά με την “επάρατο δεξιά”.
Ολη αυτή η πάλαι ποτέ ένδοξη κεντροαριστερά θέλει να υπενθυμίσει τις υπηρεσίες που έχει προσφέρει στο σύστημα, την άλωση ενός ολόκληρου αριστερού κινήματος, τη δεξιά μετατόπιση ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού, την ίδια την είσοδο στο μνημόνιο. Θέλει, έτσι να βάλει φραγμό στο ΣΥΡΙΖΑ και να φωνάξει πως αυτή είναι ο αξιόπιστος και δοκιμασμένος συνομιλητής και διαχειριστής, αυτή μπορεί να είναι η εναλλακτική λύση.
Εχει η πρωτοβουλία αυτή νήματα που να τη συνδέουν και με το εξωτερικό; Κι αν ναι με ποιο εξωτερικό ακριβώς; Ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός που τονίζεται πολύ στο κείμενο, η επανεμφάνιση του Σημίτη στο πλευρό των “58”, τα μαχαίρια που βγήκαν στη ΔΗΜΑΡ μετά την άρνησή της να τους στηρίξει και την επιλογή της να συμπορευθεί με το Λοβέρδο δε μπορούν, προς το παρόν να αποδείξουν και πολλά πράγματα.
Το γεγονός είναι ότι η πρωτοβουλία προστίθεται σε μια σειρά κινήσεις που έχουν γίνει τελευταία στο χώρο. Το αν αυτές έχουν ένα πραγματικό πολιτικό βάρος ή θα αποδειχθούν φούσκα μένει να αποδειχτεί. Αν και το κείμενο των “58” βασίζεται σχεδόν ολόκληρο στην υπόθεση ότι η ανάπτυξη είναι προ των πυλών, οπότε κινδυνεύουν η ανάπτυξη να ...τους στήσει στο ραντεβού!
Το αν θα έρθει η ανάπτυξη δεν είναι, βέβαια, η μόνη εξέλιξη από την οποία θα κριθεί το εγχείρημα. Υπάρχει και ο ...καθ' ύλην αρμόδιος: ο λαός! Ο λαός ο οποίος μπορεί να αναζητά τις εύκολες λύσεις, μπορεί να είναι απογοητευμένος από την Αριστερά, όμως καθημερινά διαπιστώνει πως αυτή η επίθεση δε θα έχει τέλος. Πως ακόμα κι αν κάποιοι οικονομικοί δείκτες διορθωθούν, οι μισθοί δε θα ανέβουν και η ανεργία δε θα μειωθεί. Πως όσο δεν κοντράρει αυτή την πολιτική, τόσο θα χειροτερεύει η θέση του.
Πόσο, λοιπόν, μπορούν να πείσουν για τις αγνές τους προθέσεις οι “58” και όσοι ανταποκριθούν στο κάλεσμά τους; Πόσο μπορούν να εμπνεύσουν; Πού θα βρεθούν αν ξεσπάσουν μεγάλοι αγώνες, αν η κόντρα πάρει πιο μαζικά χαρακτηριστικά; Θα μπορέσουν να παίξουν το ρόλο που οι ίδιοι επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους, δηλαδή της υπεύθυνης εκείνης δύναμης που θα μπορέσει να κρατήσει το λαό στη γωνία και θα προωθήσει την ίδια, τελικά, πολιτική; Το ΠΑΣΟΚ της μεταπολίτευσης το κατάφερε αυτό σε άλλες εποχές, με έναν καπιταλισμό που μπορούσε ακόμη να δίνει έστω και λίγα για να μην τα χάσει όλα, με ένα ισχυρό κίνημα απέναντί του μεν, αλλά το οποίο ολοκλήρωνε πια τον κύκλο του, όπως αποδείχτηκε μερικά χρόνια αργότερα. Σήμερα, το κίνημα είναι αδύναμο, όχι όμως γιατί τελειώνει μια πορεία, αλλά γιατί αρχίζει μια καινούρια και αναζητά τους τρόπους να σταθεί στα πόδια του. Σήμερα το σύστημα όχι απλά δε διανοείται να δώσει, αλλά παίρνει πίσω όσα υποχρεώθηκε, παρά τη θέλησή του, να δίνει για δεκαετίες.
Σε αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, και επειδή παρθενογενέσεις δεν υπάρχουν, η κεντροαριστερά αναζητά το δρόμο της και μπορεί να είναι βάσιμες οι ελπίδες της ότι το σύστημα θα την εμπιστευτεί και πάλι, όμως τα πράγματα δεν είναι πια τόσο απλά. Και, πολύ περισσότερο, ο χρόνος δε γυρίζει πια πίσω. Η επίθεση έχει δημιουργήσει νέα πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα, τα οποία ο καπιταλισμός, από τη φύση του, δε μπορεί να αντιμετωπίσει με την ευκολία που το έκανε ένα προηγούμενο διάστημα, όσα πρόσωπα κι αν επιχειρήσει να αλλάξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου