Ποια είναι η ΕΡΤ που θέλουμε;

Ο τίτλος είναι παραπλανητικός. Απηχεί, όμως, και συμπυκνώνει ταυτόχρονα το ερώτημα, μια άποψη που τέθηκε τις προηγούμενες μέρες και από δυνάμεις της Αριστεράς. Πρόκειται για μια λογική η οποία, στο ζήτημα της ΕΡΤ, έχει κάνει τέτοια στροφή, που βλέπει χτύπημα στην αντικειμενική(!) ενημέρωση, φίμωση του λαού(!) κοκ. Ασφαλώς και συνυπάρχουν στο κλείσιμο της ΕΡΤ μια σειρά ζητήματα που πρέπει και αξίζει να αναδειχθούν, χωρίς όμως να χάνεται το δάσος και κυρίως χωρίς αυταπάτες για το ρόλο του κράτους και των υπηρεσιών του.Η κίνηση Σαμαρά, με τη ΠΝΠ για λουκέτο στην ΕΡΤ, αποτελεί εξειδίκευση της ΠΝΠ που δίνει τη δυνατότητα στους υπουργούς της τρικομματικής κυβέρνησης να κλείνουν ξαφνικά και γρήγορα δημόσιους οργανισμούς. Αποτελεί το πρόσφατο και πιο βίαιο επεισόδιο, ως σήμερα, του έργου «επιστροφή στον κοινωνικό μεσαίωνα» που οδηγεί το λαό της χώρας μας στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση. Παράλληλα, στέλνει ένα διπλό μήνυμα. Προς τους δανειστές, τα ξένα αφεντικά, ότι τα συμφωνηθέντα θα τηρηθούν, και προς τον λαό, τους εργαζόμενους, ότι θα κινηθεί (από)φασιστικά, επιβάλλοντας με νόμο και τάξη την πολιτική της. Σηματοδοτεί το σπάσιμο του ταμπού των απολύσεων στο δημόσιο, την εξάλειψη των όποιων σταθερών εργασιακών σχέσεων υπήρχαν, ενώ συνιστά και ένα μεγάλο «δώρο» στους καναλάρχες, ώστε να μονοπωλούν και να ελέγχουν το δικαίωμα στην ενημέρωση, την ψυχαγωγία, τον πολιτισμό και ταυτόχρονα την αποχώρηση του κράτους από μια σειρά υπηρεσίες προς το λαό (ακριτικά νησιά, ναυτικοί, απόδημος ελληνισμός κλπ) που θεωρούνται ότι δε συνάδουν με τη βαρβαρότητα της εποχής. Στόχος η συγκρότηση μιας δημόσιας ραδιοτηλεόρασης μικρότερης ως μέγεθος, ασφυκτικά ελεγχόμενης από τους κρατούντες, χωρίς δικαιώματα για τους εργαζόμενους σε αυτή (δεν θα ισχύει το ίδιο για τα στελέχη- παπαγαλάκια του συστήματος).
Η σύγκρουση με τα παραπάνω κυβερνητικά σχέδια απαιτεί, πρώτα απ’ όλα, την υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλειά, ενάντια στις απολύσεις των 2600 εργαζομένων, την καταδίκη της φασιστικής πρακτικής της. Δεν μπορεί να είναι το πρόταγμα της αντικειμενικής-δημόσιας-ανεξάρτητης ραδιοτηλεόρασης. Γιατί τέτοια ραδιοτηλεόραση δεν υπήρξε ποτέ ούτε μπορεί να υπάρξει στα πλαίσια του αστικού κράτους. Ήταν και θα είναι πάντα μηχανισμός προπαγάνδας της πολιτικής του συστήματος και των εκφραστών του (ευρωυποταγή - αντικομμουνισμός), όργανο παραπληροφόρησης και συκοφάντησης των λαϊκών αγώνων, βήμα έκφρασης των από πάνω. Αλήθεια, πόσο εύκολα ξεχνιέται η πρόσφατη αντιμετώπιση, και από τα κρατικά κανάλια, της απεργίας -που δεν έγινε- των εκπαιδευτικών. Πόσο διαφορετικά από τα ιδιωτικά ΜΜΕ αντιμετωπίστηκαν οι καθηγητές στις ειδησεογραφικές εκπομπές της ΕΡΤ; Ποια προβολή είχαν οι απεργίες στη ΦΑΓΕ, στη Χαλυβουργία; Τι είδους κάλυψη έχουν οι αγώνες του λαού της Χαλκιδικής, πριν της Κερατέας; Σταματάμε εδώ, γιατί είναι ατελείωτος ο κατάλογος με τα παραδείγματα που η λαϊκή πάλη ήταν «κομμένη» και στην κρατική ραδιοτηλεόραση.
Απαιτείται να είναι ξεκάθαρο ποιος είναι ο αντίπαλος. Το αστικό κράτος και οι (δημόσιες) υπηρεσίες του υπηρετούν την ντόπια άρχουσα τάξη και τα ξένα αφεντικά της. Δεν αποτελούν σύμμαχο του λαού ούτε μπορούν στα πλαίσια αυτού του συστήματος να μετατραπούν σε όργανα έκφρασης-προβολής των αγώνων του.
Μα δεν τασσόμαστε ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, δεν υπερασπίζουμε το δημόσιο χαρακτήρα της παιδείας, της υγείας και τελικά και της ΕΡΤ; Η εναντίωση μας στις ιδιωτικοποιήσεις δεν έχει να κάνει τόσο με την οικονομική πλευρά (το ξεπούλημα) ούτε με μια γενική ηθική σκοπιά για τη φύση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος. Για το τελευταίο, έχουμε να πούμε, ότι η περιουσία της ΕΡΤ (αρχείο, μουσικά σύνολα, συχνότητες, πολιτισμός, τέχνες κλπ) δημιουργήθηκε από τη δουλειά των εργαζομένων σε αυτή, αλλά το ίδιο ισχύει και με όλο τον κοινωνικό πλούτο που παράγουν οι εργάτες και ιδιοποιείται το κεφάλαιο. Πέρα, λοιπόν, από μια ηθική σκοπιά, αυτό που πρέπει να προτάσσεται είναι η πολιτική σκοπιά, η εναντίωση στο κλείσιμο, στο ξεπούλημα, στη συρρίκνωση των δημόσιων υπηρεσιών. Γιατί σχετίζεται άμεσα με την εγγραφή λαϊκών κατακτήσεων στη λειτουργία και την ιστορική εξέλιξη αυτών των οργανισμών. Κατακτήσεις που, πέρα από τα εργασιακά δικαιώματα, είχαν τις αναφορές τους στον πολιτισμό, τις τέχνες, στην ενημέρωση για φυσικές καταστροφές, τη στήριξη ακριτικών περιοχών, που η ιδιωτικοποίηση θα τα εξαφανίσει. Μ’ αυτή τη λογική υπερασπίζουμε το δημόσιο χαρακτήρα των υπηρεσιών του κράτους σαν καθολικά δικαιώματα, σαν ανθρώπινες ανάγκες και όχι εμπορεύματα που το σύστημα στη σημερινή του φάση με την ανατροπή των συσχετισμών, τα αποβάλει από το σώμα του αρνούμενο να τα παρέχει στο λαό. Και είναι παράλληλα αυτή η κατεύθυνση που ενοποιεί το λαό, ώστε συλλογικά να διεκδικήσει από το κράτος, το συλλογικό καπιταλιστή, καλύτερη μόρφωση, περίθαλψη, ενημέρωση, ψυχαγωγία, πολιτισμό.
Μήτρα των συγχύσεων που εμφανίστηκαν ξανά με την περίπτωση της ΕΡΤ, η θεώρηση για το αστικό κράτος, το κράτος όλων. Μια αταξική θεώρηση που προβάλλεται όχι μόνο από τους αστούς αλλά έχει υιοθετηθεί και από τη συντριπτική πλειοψηφία της Αριστεράς «μας», εμποδίζοντας τη συνειδητοποίηση, ότι για να ιδιοποιηθεί ο λαός τον παραγόμενο κοινωνικό πλούτο και να καλυφθούν οι λαϊκές ανάγκες, απαιτούνται η επαναστατική ανατροπή αυτού του κράτους και η εγκαθίδρυση του σοσιαλιστικού κράτους, με την εργατική τάξη στην εξουσία.
Στην ίδια κατεύθυνση αποπροσανατολισμού κινούνται και λογικές, από τον αντιεξουσιαστικό χώρο αλλά και από μερίδα της Αριστεράς, για «αυτοδιαχειριζόμενη– ελευθεριακή ΕΡΤ». Που ουσιαστικά δε νοιάζονται για τις απολύσεις των εργαζομένων -μάλλον τις επιθυμούν κιόλας- καθώς η απουσία υπαλληλικής-μισθολογικής σχέσης θεωρείται ότι θα απελευθερώσει τον εργαζόμενο από τα δεσμά και τις εξαρτήσεις του, ώστε απερίσπαστος να ταχθεί στην δημιουργία νησίδας ενημέρωσης. Γύρω-γύρω μαυρίλα και στη μέση το φως το αληθινό. Προσπερνώντας το ανόητο αλλά και ταυτόχρονα ακίνδυνο για το σύστημα αυτό αίτημα που οδηγεί στην αποδοχή της ήττας τους εργαζόμενους, να ξεκαθαρίσουμε ότι είναι διαφορετική η προσέγγιση που και από τη μεριά μας έχει τεθεί. Δηλαδή, η κατάληψη της ΕΡΤ και η λειτουργία της από τους ίδιους τους εργαζόμενους να προβάλει τόσο τον αγώνα τους όσο και άλλες λαϊκές κινητοποιήσεις και εστίες αγώνα, οικοδομώντας σχέσεις αλληλεγγύης, συνεισφέροντας στη συγκρότηση μετώπου αντίστασης και πάλης όλων των εργαζομένων.
Δε θέλουμε και δε παλεύουμε για μια άλλη ΕΡΤ, αλλά παλεύουμε για νίκη των εργαζόμενων της που θα είναι και νίκη όλου του λαού. Αυτή η προοπτική θέλει τη σύγκρουση με την κυβερνητική πολιτική για την υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλειά και όχι συνδιαλλαγή– προτασεολογία και εκλογικές αυταπάτες.

πηγή: Προλεταριακή Σημαία μέσω Αντίσταση στις γειτονιές