 |
| Κυκλοφορεί από το Σάββατο |
Η κυβέρνηση Σαμαρά και τα κόμματα που τη στηρίζουν (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) πανηγυρίζουν γιατί «πέτυχαν» τη μεταφορά πραγματικών αξιών από το πετσόκομμα μισθών και συντάξεων, από τη διάλυση της όποιας δημόσιας υγείας, παιδείας, κοινωνικής ασφάλισης είχαν απομείνει και από τις ιδιωτικοποιήσεις στον «ειδικό λογαριασμό αποπληρωμής του χρέους» με την πλήρη εποπτεία των ιμπεριαλιστών επιτρόπων ενώ θα «εισπράττουν» δανειακές δόσεις που θα πηγαίνουν στο χρηματιστικό κεφάλαιο-τράπεζες, στην πληρωμή των ξένων μονοπωλίων (φαρμακευτικές εταιρείες , κατασκευαστικές κ.ά.).
Πανηγυρίζουν γιατί με την επαναγορά των ομολόγων μέχρι τις 13 Δεκέμβρη θα πληρώσουν, στη λεγόμενη δευτερογενή αγορά, δύο και τρεις φορές παραπάνω την αξία τους, για να αποκομίσουν τεράστια πραγματικά κέρδη τα διεθνή «κοράκια» του χρηματιστικού κεφαλαίου.
Πανηγυρίζουν για τη «βιωσιμότητα του χρέους» που θα βρεθεί στο 124% του ΑΕΠ το 2020 και στο 115% το 2022 και θα «εξασφαλιστεί» πάνω στα ερείπια των δικαιωμάτων του λαού, στην κόλαση της ανεργίας του 30%, στη μείωση του ΑΕΠ τα τελευταία χρόνια κατά 25%, ενώ από την άλλη ΕΕ και ΔΝΤ «συμφώνησαν» ότι η χώρα θα έχει ρυθμούς «ανάπτυξης» από το 2014 και μετά της τάξης του 4% κάθε χρόνο(!) για να επιτευχθεί ο στόχος της «βιωσιμότητας».
Η αντιπαράθεση ανάμεσα στους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς (ΗΠΑ, ΕΕ), καθώς και ο συμβιβασμός που πέτυχαν, δεν σχετίζονται μόνο με το χρέος, αλλά -πρωτίστως- με την αναδιανομή των αγορών ανάμεσά τους. Και αυτό δείχνει την πραγματική διάσταση του προβλήματος που έχουν να αντιμετωπίσουν η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία. Δείχνει το πραγματικό μέγεθος της ανάγκης για ανάπτυξη αντιστάσεων.
Ο χαρακτήρας της απόφασης και οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί
Είναι φανερό ότι η «πολιτική συμφωνία» όπως οι ίδιοι οι εκπρόσωποι των ιμπεριαλιστών της ΕΕ και του ΔΝΤ χαρακτηρίζουν τις αποφάσεις της 27 Νοέμβρη είναι αποτέλεσμα ενός ακόμη προσωρινού συμβιβασμού, μετά τα αδιέξοδα του προηγούμενου Eurogroup και της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ για τον προϋπολογισμό. Η απειλή στη «συνοχή» της ΕΕ και της Ευρωζώνης σαν σημαντικού πυλώνα του ιμπεριαλιστικού συστήματος, όχι μόνο για τις ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αλλά και των ΗΠΑ, έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην επίτευξη άλλης μίας προσωρινής συμφωνίας. Ταυτόχρονα στα πλαίσια των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών είναι δεδομένη η πολιτική απόφαση να μην αρχίσει να «ξηλώνεται το πουλόβερ» της ΕΕ και της ΟΝΕ με διώξιμο ή αποχωρήσεις χωρών, στην συγκεκριμένη περίπτωση της Ελλάδας, γιατί αυτό πέρα από το οικονομικό κόστος θα σήμαινε και την αρχή του τέλους για το ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα. Είναι φανερή η κατεύθυνση της ηγεμονεύουσας δύναμης σήμερα στα πλαίσια της ΕΕ Γερμανίας να συντηρηθεί το οικοδόμημα της ΕΕ με την πλήρη ιμπεριαλιστική εποπτεία σε όλες τις χώρες και ειδικότερα στις πιο εξαρτημένες. Αυτή η επιτροπεία αποτελεί και την προσπάθεια αντιπαράθεσης στη διείσδυση του ΔΝΤ στην Ευρώπη, που αποτελεί σημαντική επιτυχία της πολιτικής Ομπάμα και βάζει σε δοκιμασία τα οικονομικά συμφέροντα αλλά και τον πολιτικό έλεγχο των χωρών της ΕΕ από τους Γερμανούς ιμπεριαλιστές, με τα διάφορα σχέδια «χαλάρωσης» που προβάλλουν, τόσο το ΔΝΤ αλλά και οι ΗΠΑ, με συνεχή και επιτακτικό τρόπο.
Η κατεύθυνση των συνεχών συμβιβασμών ανάμεσα στις κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχει αποτελέσει την εποχή της κρίσης μία προσωρινή διέξοδο για να μην γίνουν εκρηκτικές οι αντιθέσεις και οδηγήσουν σε απρόβλεπτες εξελίξεις που θα φύγουν από τον έλεγχό τους. Από την άλλη όμως δεν ανακόπτουν την ένταση του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού που αποτελεί προϊόν της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης του συστήματος και την περιπλοκή του με το πολιτικό ζήτημα των παγκόσμιων συσχετισμών και της κυριαρχίας στο γεωστρατηγικό επίπεδο. Οι προσωρινοί συμβιβασμοί αποτελούν «σταθμούς» διαμόρφωσης νέων συσχετισμών για την κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη και τροφοδότη ακόμη μεγαλύτερης έντασης στη μεταξύ τους σύγκρουση, με βάση τα νέα αδιέξοδα που παρουσιάζονται μετά από κάθε «ιστορική συμφωνία».
Καμία ιμπεριαλιστική δύναμη δεν είναι διατεθειμένη να παραιτηθεί από τους στόχους της για διεύρυνση της κυριαρχίας της, για αρπαγή αγορών και ελέγχου αγορών και χωρών, από την προσπάθεια περιορισμού των ανταγωνιστών της. Και επειδή ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός δεν μπορεί να περιοριστεί στο οικονομικό πεδίο, γιατί η πραγματική κυριαρχία εξασφαλίζεται με τον πλήρη έλεγχο σε όλα τα επίπεδα, οξύνονται όλα τα ανοικτά μέτωπα των συγκρούσεων, που το πληρώνουν με το αίμα τους οι λαοί.
Τα αδιέξοδα του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος οδηγούν όλες τις δυνάμεις του στην κλιμάκωση της επίθεσής τους απέναντι στους λαούς, οδηγώντας σε αφανισμό όχι μόνο τα δικαιώματά τους, αλλά και την ίδια τους τη ζωή. Με την πλήρη αδιαφορία και απαξίωση στη δυνατότητα των εργαζόμενων να αναπαράγουν την εργατική τους δύναμη, για να μπορέσουν να ζήσουν, οι δυνάμεις του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος φανερώνουν τον αδίστακτο και βάρβαρο χαρακτήρα τους, αποδεικνύουν πόσο επικίνδυνοι είναι για τους λαούς και πόσο επείγουσα είναι η ανάγκη είναι η συγκρότηση του μετώπου πάλης των λαών για την ανατροπή τους.
Η αστική ολιγαρχία σε σκοτοδίνη, ματώνει τον λαό
Τα αστικά επιτελεία παρακολουθούν με «δέος» τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό για την κυριαρχία τους στη χώρα μας και δεν διστάζουν να ομολογούν ότι «όταν μαλώνουν στον βάλτο τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια» αποδεικνύοντας έτσι πόσο υποτακτικοί και επικίνδυνοι είναι για τον λαό και τη χώρα. Η «πολιτική απόφαση» στο Eurogroup της 27 Νοεμβρίου κάνει σαφές στην αστική ολιγαρχία ότι η προτεραιότητα για την Ελλάδα δεν βρίσκεται στο οικονομικό επίπεδο και στο ενδιαφέρον των ιμπεριαλιστών για την διάσωσή της αλλά στο πολιτικό και γεωστρατηγικό επίπεδο, στα πλαίσια του ανταγωνισμού τους. Αυτό σημαίνει ότι η αξιολόγησή της δεν θα περιοριστεί μόνο στη δυνατότητά της να εξαθλιώνει τον λαό και να ξεπουλάει τη χώρα για να «τα ακουμπάει» στους ιμπεριαλιστές δανειστές, σαν μεσαιωνικός φοροεισπράκτορας, αλλά και από τις θέσεις που θα πάρει σε όλο το φάσμα των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών για τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή. Και εκεί ο χαρακτήρας της διπλής εξάρτησης της αστικής ολιγαρχίας από ΗΠΑ και ΕΕ μετατρέπει όλα τα ζητήματα που βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη σε πραγματικό «βραχνά» και προσπαθεί να αντιπαρέλθει τις «συμπληγάδες» με συνεχείς ελιγμούς υποταγής, χωρίς κανένα σχέδιο και πυξίδα.
Το αστικό πολιτικό προσωπικό, φθαρμένο από τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση και χωρίς μεγάλα περιθώρια «ανανέωσής» του, έχει δημιουργήσει, αυτή την περίοδο ένα πολιτικό κέντρο γύρω από τον Σαμαρά αναζητώντας παράλληλα με αγωνία νέες συγκροτήσεις τόσο προς τα κεντροδεξιά όσο και προς τα κεντροαριστερά, για να αποκαταστήσει έτσι τους όρους μίας νέας αστικής διοίκησης, μετά την ανατροπή που έφεραν οι εκλογές του Μάη και του Ιούνη με την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και την τεράστια πτώση της ΝΔ.
Τα αδιέξοδά της η αστική ολιγαρχία προσπαθεί να τα «ισοφαρίσει» με τη συνεχή κλιμάκωση της επίθεσης ενάντια στον λαό οδηγώντας τον σε εξαθλίωση που όμοιά του δεν έχει γνωρίσει στα μεταπολεμικά χρόνια. Τα νούμερα των στατιστικών υπηρεσιών των ιμπεριαλιστικών οργανισμών (ΟΟΣΑ, Eurostat ) αλλά και της έκθεσης της Τράπεζας της Ελλάδας για την πορεία των οικονομικών δεικτών δεν φανερώνουν μόνο πόσο θα χειροτερέψει η κατάσταση για τον λαό αλλά δείχνουν ότι μπαίνουμε σε μία περίοδο πραγματικού αφανισμού της ίδιας της ζωής του.
Στις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων για την υπεράσπιση της δουλειάς και της ζωής τους στους ΟΤΑ, στους εργολαβικούς του ΑΠΘ και σε άλλους χώρους η κυβέρνηση εξαπολύει τις δυνάμεις και τους μηχανισμούς καταστολής για να χτυπήσουν, να συλλάβουν, να δικάσουν και να καταδικάσουν όσους αντιστέκονται, προωθώντας ακόμα περισσότερο τη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής, κτυπώντας το δικαίωμα του λαού να οργανώνεται και να παλεύει.
Η οργή του λαού αναζητεί διέξοδο
Ο λαός μας και οι λαοί σε όλο τον κόσμο τίποτα καλό δεν έχουν να περιμένουν από τις ιμπεριαλιστικές συμφωνίες και συμβιβασμούς. Υπογράφονται με το αίμα και τον ιδρώτα των λαών, πάνω στα ερείπια των δικαιωμάτων και των κατακτήσεών τους, στηρίζονται στη καταλήστευση των χωρών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους.
Ο λαός και η νεολαία όχι μόνο δεν πανηγυρίζουν μαζί με το αστικό πολιτικό προσωπικό και τους κολαούζους τους αλλά παίρνουν ήδη τον δρόμο του αγώνα, της αντίστασης και της πάλης ενάντια στα βάρβαρα μέτρα των απολύσεων, της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Ο αγώνας των εργαζόμενων στους ΟΤΑ αλλά και σε όλο τον δημόσιο τομέα ενάντια στις απολύσεις, παρά τα εμπόδια και την υπονόμευση της συμβιβασμένης συνδικαλιστικής ηγεσίας, την κυβερνητική τρομοκρατία αλλά και το χαμηλό επίπεδο οργάνωσης και συγκρότησης του εργαζόμενου κόσμου αποτελεί μία κατεύθυνση που δείχνει τον δρόμο της αγωνιστικής αντιπαράθεσης με το σύστημα. Για τον λαό, τη νεολαία και την εργατική τάξη ο μονόδρομος της αντίστασης, της διεκδίκησης και ανατροπής προβάλλει ως μοναδική διέξοδος απέναντι σε ένα εφιαλτικό παρόν και ένα μη βιώσιμο μέλλον. Ο μονόδρομος αυτός κάνει πιο άμεσα και επιτακτικά τα καθήκοντα όλων των αγωνιστών του κινήματος αλλά και του ΚΚΕ(μ-λ) στην ενίσχυση της κατεύθυνσης αυτής έτσι ώστε να αποτελέσει ένα ισχυρό ρεύμα μέσα στον λαό και στο κίνημα σε αντιπαράθεση με τον ρεφορμισμό μιας Αριστεράς που λίγο-πολύ αποδέχεται τον καπιταλιστικό μονόδρομο και προσπαθεί να διορθώσει τις «ανορθολογικές παρεκτροπές» αναλαμβάνοντας κυβερνητικές ευθύνες. Αλλά και απέναντι σε μια Αριστερά που αποποιείται τις πολιτικές ευθύνες της για την ανασυγκρότηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος απωθώντας έτσι σε ένα απροσδιόριστο μέλλον την αναμέτρηση με τον αστισμό και τον ιμπεριαλισμό.
Ο λαός έχει να βαδίσει τον δικό του δρόμο της αναμέτρησης με το σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης, έξω και ενάντια σε εκλογικές και κυβερνητικές αυταπάτες, για να ανατρέψει τη σημερινή βαρβαρότητα που καταστρέφει τη ζωή του και να ανοίξει την προοπτική της απελευθέρωσής του από την καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική σκλαβιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου