[Παρέμβαση του Μανώλη Γρηγοριάδη στο Συντονιστικό ΜΑΑ, 5/9/2011, σχετικά με την παρουσία του ΜΑΑ στη ΔΕΘ στις 10/9/2011]
Κρίνω σκόπιμο να κάνω, περιληπτικά, ορισμένες επισημάνσεις, προτού πω την γνώμη μου για τον τρόπο που νομίζω πως πρέπει να μετέχει το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής στις φετινές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου και την Τρόϊκα, στις 10/9/2011 στη ΔΕΘ.
Πρώτον: Έχει γίνει έθιμο, κάθε χρόνο, με αφορμή την παρουσία του Πρωθυπουργού της εκάστοτε κυβέρνησης στη ΔΕΘ, όπου εκεί, κατά κανόνα, ανακοινώνει και σχολιάζει τις κατευθύνσεις της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησής του, οι πολιτικές δυνάμεις του αριστερού και εν γένει του ριζοσπαστικού χώρου να διαδηλώνουν και να διαμαρτύρονται ενάντια στα εκάστοτε κυβερνητικά μέτρα και τις εξαγγελίες… κυρίως με μια πορεία που ξεκινάει από την Καμάρα ή από το άγαλμα του Βενιζέλου και καταλήγει στο «Βελλίδειο».
Στις προσυγκεντρώσεις για την πορεία, αλλά και στην ίδια την πορεία, ο κάθε πολιτικός σχηματισμός, η κάθε συνδικαλιστική οργάνωση που πρόσκειται στη μια ή την άλλη πολιτική παράταξη, φροντίζουν επιμελώς, με τα συνθήματα, τα πανό και την εν γένει στάση τους, να προβάλουν την ιδιαιτερότητά τους και να περιχαρακώνουν, με έντονο τρόπο, τα μέλη, τους οπαδούς και τους φίλους τους.
Μάλιστα, τις περισσότερες φορές, για να μη πω όλες, η αντιπαλότητα που εκδηλώνεται μεταξύ των διαφόρων πολιτικών τμημάτων που μετέχουν στην πορεία, είναι μεγαλύτερη από την αντιπαλότητα που εκδηλώνεται στην εκάστοτε κυβερνητική πολιτική. Άλλωστε, όπως γνωρίζουμε όλοι, οι διαφορετικοί χώροι εκκίνησης και, πολλές φορές, οι διαφορετικοί χρόνοι που συντελούνται οι πορείες διαμαρτυρίας, την ακραία εχθρότητα μεταξύ των τμημάτων του αριστερού και του εν γένει ριζοσπαστικού χώρου υπογραμμίζουν, και τίποτ’ άλλο.
Δεύτερον: Συνήθως, για να μην πω πάντα, στην πορεία -ή στις πορείες- διαμαρτυρίας, και πριν οι διαδηλωτές καταλήξουν στο «Βελλίδειο», γίνονται προβοκάτσιες και επεισόδια. Τα γεγονότα που ακολουθούν δίνουν πάντα τροφή στην προπαγάνδα του καθεστώτος ενάντια στο μαζικό κίνημα. Έτσι, δημιουργείται κλίμα αποσυσπείρωσης στις κοινωνικές δυνάμεις που εναντιώνονται στην εκάστοτε κυβερνητική πολιτική. Δυστυχώς, αυτή θα είναι η αναπόφευκτη συνέπεια για το μαζικό κίνημα, για όσο διάστημα ο ριζοσπαστικός χώρος θα εμφανίζεται κατακερματισμένος και ανίκανος να περιφρουρήσει τις λαϊκές κινητοποιήσεις από τις προβοκάτσιες.
Τρίτον: Συνήθως, για να μην πω πάντα, στο «Βελλίδειο» μαζεύεται πλήθος λαού -που θέλει να διαμαρτυρηθεί ενάντια στην εκάστοτε κυβέρνηση- πολύ μεγαλύτερο από αυτό που συμμετέχει στην πορεία. Είναι εκείνοι που, αφενός, θέλουν ν’ αποφύγουν τις προβοκάτσιες και τα δυσάρεστα, και αφετέρου εκδηλώνουν αυθόρμητα την ανάγκη να εναντιωθούν στη λογική της «κοπαδοποίησης», στον κατακερματισμό των δυνάμεων και στις πολιτικές πρακτικές, που έχουν οδηγήσει το ριζοσπαστικό και το εν γένει δημοκρατικό και προοδευτικό κίνημα στην ήττα, την παρακμή και την κρίση.
Στις σημερινές συνθήκες, η ιδιομορφία της δομικής πολιτικο-οικονομικής κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού, που τον καθιστά επίκεντρο της ψυχροπολεμικής σύγκρουσης ΗΠΑ/δολαρίου-Γερμανίας/Ε.Ε./ευρώ, από την μιά, και η οξύτατη πολιτική-ιδεολογική-οργανωτική κρίση του αντικαπιταλιστικού κινήματος από την άλλη, επικαθορίζουν και διαμορφώνουν τις σκληρές κι εφιαλτικές συνθήκες της σημερινής συγκυρίας.
Σήμερα, η χώρα μας, η Ελλάδα, και όλα όσα η έννοια αυτή υπονοεί (λαός, πολιτισμός, παραγωγικές δυνάμεις και πλουτοπαραγωγικές πηγές, γεωγραφική έκταση κλπ.) οδηγείται, από το υπερσυσσωρευμένο εγχώριο και πολυεθνικό χρηματικό κεφάλαιο, από τους εγχώριους και ξένους τοκογλύφους δανειστές του ελληνικού κράτους και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους εγχώριους και ξένους, με μαθηματική ακρίβεια, στην καταστροφή.
Τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις πολλών γενεών καταπατούνται και αναιρούνται βάναυσα.
«Δεν έχουν μόνο οι τοίχοι αυτιά, έχουν και τ’ αυτιά τοίχους», όπως λέει ένα ξεχασμένο σύνθημα του παρισινού Μάη του ’68.
Αν, ακόμα και τώρα, στις τόσο κρίσιμες για την Ελλάδα και το λαό της συνθήκες, με αφορμή τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στη ΔΕΘ, το ριζοσπαστικό και αριστερό κίνημα συνεχίσει να κραδαίνει περισσότερο τις σημαίες της διαφοράς και της αντιπαλότητας, παρά τις σημαίες της ενότητας και του κοινού αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και την τρόικα…Γι’ αυτό, λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, εμείς, του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, πρέπει και με τη συμμετοχή μας στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ενάντια στην κυβέρνηση Παπανδρέου στη ΔΕΘ, να σπάσουμε αυτή την αρνητική παράδοση.
Πρέπει να κάνουμε αυτό που κάναμε και στο Σύνταγμα: να πάμε, δηλαδή, κατευθείαν στις πύλες του «Βελλίδειου» -ή όπου αλλού συγκλίνουν οι πορείες- μαζί με τον πολύ κόσμο, αντί ν’ ακολουθήσουμε κάποια από τις πορείες. Να θελήσουμε, όπως έγινε και με το Σύνταγμα, να «περιχαρακωθούμε» από τον κόσμο, αντί να επιχειρήσουμε να περιχαρακώσουμε εμείς τον κόσμο που μετέχει στις εκδηλώσεις ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Η πρότασή μου δεν είναι «τα κρεμαστάρια που δε φτάνει η αλεπού».
Όπως τόνισε και ο σ. Α. Αλαβάνος σε σχέση με το Σύνταγμα, τη στάση αυτή, εμείς, το ΜΑΑ, θα έπρεπε να τηρήσουμε ακόμη κι αν ήμασταν η πλειοψηφούσα, οργανωτικά και τακτικά, δύναμη του κινήματος. Ας μην ξεχνάμε πως η πολιτική επιρροή των ιδεών του ΜΑΑ, έτσι όπως εκφράστηκε με το κίνημα των πλατειών «ΠΑΜΕ ΣΥΝΤΑΓΜΑ-ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΥΝΤΑΓΜΑ», είναι πολύ ευρύτερη της σημερινής οργανωτικής μας δυνατότητας. Προτείνω, επίσης, να γίνει ενδεικτική αφισοκόλληση στη Θεσσαλονίκη και να μοιραστούν φυλλάδια και προκηρύξεις.
Ο φλογερός Γιακωβίνος επαναστάτης Λουί Αντουάν Λεόν ντε Σαιν Ζύστ έλεγε:
«Αυτοί που κάνουν επαναστάσεις στον κόσμο, αυτοί που θέλουν να κάνουν το καλό, δεν πρέπει ν’ αναπαύονται παρά μόνο μέσα στον τάφο».
ΝΑ ΠΕΣΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
ΝΑ ΓΛΥΤΩΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ, ΝΑ ΣΩΘΕΙ Η ΧΩΡΑ
ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΣΕ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ
Μανώλης Γρηγοριάδης
Αθήνα, 5/9/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου