Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΤΑΛΥΕΙ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΝΕΙ ΓΓ ΟΗΕ -ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΛΑΒΑΝΟΥ ΣΤΟ POLISPRESS 31.12.2010

Kύριε Αλαβάνο, ας υποθέσουμε ότι είστε ο άνθρωπος που περισσότερο απ’ όλους εμπιστεύεται ο πρωθυπουργός. Τι θα τον συμβουλεύατε να κάνει για να βγει η χώρα από την κρίση;

Ούτε σε εφιάλτη δεν θα ήθελα να γίνει αυτό. Καταρχήν δεν εμπιστεύομαι εγώ τον πρωθυπουργό. Πολλές φορές σκέφτομαι γιατί ένας «σοσιαλιστής» κατεδάφισε όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις των ελλήνων εργαζομένων επί δεκαετίες. Δεν κατανοεί τίποτε; Ή εξυπηρετεί μεγάλα συμφέροντα που υπερβαίνουν τα όρια της χώρας μας;  Δεν είναι εύκολη η απάντηση. Σκέφτομαι μόνο ότι όταν στις αρχές της δεκαετίας αυτής ο Γ. Παπανδρέου ήταν  πρόεδρος του Συμβουλίου Υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ακολούθησε, παρά τη θέληση της παμψηφίας του ελληνικού λαού, μια πολιτική αποδοχής της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ.
Αμέσως μετά έγινε πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Τώρα έχει προσφέρει την Ελλάδα  για να γίνει ένα παγκόσμιο πείραμα κατάλυσης του κοινωνικού κράτους. Και διαβάζω ότι, ήδη έχει αρχίσει να κινείται για να διεκδικήσει τη θέση του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ.

Σε διαφορετική περίπτωση, αν συνεχίσουμε όπως έχουμε, με την τρόικα να επηρεάζει στο βαθμό που το κάνει και σήμερα την οικονομική πολιτική, πώς βλέπετε τη χώρα ύστερα από μια πενταετία;

Δεν μπορεί να προφητεύσει κανείς με σιγουριά. Υπάρχουν πολλά ενδεχόμενα, από το ένα άκρο μέχρι το άλλο. Από το να είμαστε η χώρα της ήττας και της φτώχειας μέχρι να είμαστε η χώρα της λαϊκής νίκης, της ελπίδας και μιας ευρωπαϊκής άνοιξης. Το σίγουρο είναι ότι θα έχουν αλλάξει πάρα πολλά μέσα στα πέντε αυτά χρόνια. Λέξεις που έχουμε ξεχάσει μπορεί να εμφανισθούν ξανά στην πολιτική ζωή της Ελλάδας. Ο σύμβουλος της Μέρκελ  Χανς- Βέρνερ Ζιν χρησιμοποίησε για την Ελλάδα που έρχεται  τον όρο «εμφύλιος πόλεμος». Σε συζητήσεις με φίλους ξαφνικά στην κουβέντα προβάλλει από μόνη της η λέξη «επανάσταση».

Ποιο εκτιμάτε ότι θα είναι το μέλλον της ευρωζώνης; Τι σημαίνει ευρωζώνη δύο ταχυτήτων;

Δεν το ξέρουν ούτε οι ηγέτες της. Γι’ αυτό και οι διαφωνίες ανάμεσα σε Μέρκελ, Σαρκοζί, Μπαρόζο, Τρισέ. Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά, μέχρι και την διάλυσή της. Ήδη έχουμε ευρωζώνη δύο ταχυτήτων σε πολλά επίπεδα. Κέντρο και περιφέρεια, που την έχουν ονομάσει προκλητικά «γουρούνια», pigs (Portugal,Ireland, Greece, Spain). Γερμανία που εξάγει, και περιφερειακές ιδιαίτερα χώρες που εισάγουν γερμανικά προϊόντα. Κατά τη γνώμη μου, αργά ή γρήγορα, εφόσον το σχέδιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης συνεχίσει να είναι ένα εγχείρημα του μεγάλου κεφαλαίου, χωρίς καμιά συνήχηση με τις προσδοκίες των ευρωπαϊκών λαών, δεν θα αντέξει.

Σε δελτία ειδήσεων, σε εφημερίδες, παντού, ακούμε για τις περίφημες αγορές. Ποιες είναι αυτές; Έχουν όνομα και επώνυμο;

Paulson Hedge Funds, για παράδειγμα, το μεγαλύτερο πειρατικό κεφάλαιο. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με ολόκληρο τηλεφωνικό κατάλογο. Θυμάμαι, μικρός είχα δει μια παγκόσμια κινηματογραφική επιτυχία από τις Ινδίες, τη «Γη ποτισμένη με ιδρώτα», για την εκμετάλλευση των φτωχών χωρικών από τους τοκογλύφους. Ήταν άγριο έργο, με πολλή σκληρότητα και πολύ κλάμα. Τηρουμένων των αναλογιών, αυτό γίνεται σε παγκόσμια κλίμακα. Τα τοκογλυφικά κεφάλαια, γιγαντιαίων διαστάσεων, κερδοσκοπικά μόνο από τη φύση τους, είναι εκτός κάθε ελέγχου εθνικού ή υπερεθνικού, έχουν την δύναμη να αποσταθεροποιήσουν όχι κράτη αλλά ολόκληρες ηπείρους, πριν λίγα χρόνια στην Ανατολική Ασία σήμερα στην Ευρώπη. Απέναντί τους οι ηγεσίες των καπιταλιστικών κρατών στέκονται παθητικές, αμήχανες, δειλές, τρομοκρατημένες.

Σε ό,τι αφορά την Αριστερά και ειδικότερα τον ΣΥΡΙΖΑ. Τελικά, προχωράτε ενωμένοι ή διασπασμένοι, και από τι θα εξαρτηθεί αυτό;

Υπάρχει μια αρνητική εικόνα στην κορυφή και θετικές προϋποθέσεις στη βάση. Ο κόσμος της αριστεράς θέλει την ενότητα. Κι αυτό που είναι σημαντικό όχι από μόνη της, αλλά ως στοιχείο ενός τρίπτυχου. Το δεύτερο είναι η ριζοσπαστική – ανατρεπτική πολιτική, που πυρήνας της είναι να φύγει αυτή η κυβέρνηση. Το τρίτο, είναι η δημοκρατική συγκρότηση, ο λόγος στα ίδια τα μέλη, μακριά από γραφειοκρατίες κι ενσωματώσεις στο σύστημα. Αυτό δίνει τη βάση για μια συγκρατημένη αισιοδοξία.

Εκτιμάτε ότι θα υπάρξουν και νέες ανακατατάξεις προσεχώς στο πολιτικό σκηνικό; Η δημιουργία της Δημοκρατικής Αριστεράς και της Δημοκρατικής Συμμαχίας μπορούν να επηρεάσουν τις εξελίξεις;      

Νομίζω ότι πάμε σε ένα κατακερματισμό του πολιτικού συστήματος, το οποίο όμως δεν πρέπει να υποτιμούμε σε σχέση με τις δυνατότητες που έχει. Χωρίς να υπάρχει κατανάγκην ένα κεντρικό επιτελικό κέντρο, το σύστημα από μόνο του παράγει μηχανισμούς αυτοάμυνας, όπως η παρουσίαση εναλλακτικών λύσεων που στην πραγματικότητα όμως δεν το απειλούν στο ελάχιστο. Αυτό το είδαμε και στις περιφερειακές εκλογές στην Αττική. Και θα το δούμε σε πολύ ευρύτερη κλίμακα όταν ειδικά από το καράβι του ΠΑΣΟΚ που μπάζει νερά θα αρχίσουν να βγαίνουν δεκάδες ποντίκια που θα ήθελαν να μεταμορφωθούν σε νεράιδες. Ήδη διαμορφώνεται μια γκρίζα ζώνη, μια ανασυγκροτημένη όμως αριστερά μπορεί να ξεπεράσει τα εμπόδια.

Τελικά, είναι εφικτή η κοινή δράση συνολικά της Αριστεράς;

Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής πιστεύει στην ενότητα μέσα όμως στο τρίπτυχο που σας ανάφερα. Ενότητα – Ανατροπή – Δημοκρατία. Δύσκολο, αλλά παλεύουμε γι’ αυτό.