Το εκατομμύριο

* Ένα εκατομμύριο, σιγά το ποσόν! –πασατέμπος και ορεκτικό, σνακς και ραπανάκι της ορέξεως, αν βεβαίως μιλάμε για τα γκόλντεν μπόνους και τα μπόις και για τους μπεζαχτάδες των τραπεζιτών και των υπολοίπων αναξιοπαθούντων κεφαλαιοκρατών τής σήμερον, αν φυσικά μιλάμε για τις μίζες των διαφόρων Ζήμενς και για θυρίδες πολιτικού προσωπικού παντός επιπέδου, αν το δίχως άλλο μιλάμε για τα χρωστούμενα του κράτους (λόγου χάρη στο ΙΚΑ).

Όμως ο κύριος υπουργός για κάποιο άλλο εκατομμύριο μάς μολόγησε: εντός τού ευτυχούς νέου έτους αυτό το υπουργικό εκατομμύριο θα μοιραστεί στους Έλληνες και δεν θα είναι λαχνός αλλά προμελέτη, δεν θα είναι αριθμός κέρδους για τον λαό αλλά αριθμός χασούρας, θα μετριέται σε ανθρώπινα κεφάλια, θα είναι ο αριθμός όσων από εμάς δεν θα έχουμε πλέον δουλειά και θα μείνουμε άφραγκοι σαν το ταμείο τού ΟΑΕΔ. Και αυτό το σχοινί θα πάει κορδόνι μέσα στην τριετία της ανεργίας που μας σερβίρουν για προοπτική καπιταλιστικής ομαλότητας, θα γίνει θηλιά στον λαιμό μας.

Τέτοια η ωμότητα, καθώς η σταθερότητα της οικονομίας (φράση τόσο λεηλατημένη, απογυμνωμένη από κάθε κοινωνική σημασία) υπαγορεύεται στην πρόθυμη κυβέρνηση από τις «αγορές» και από τα διαβούλια της εξάρτησης ως τρομοκρατικό πρόγραμμα με στόχο την εξοντωτική αποσταθεροποίηση του εργατόκοσμου προς απόλυτο όφελός τους. (Για να τους φύγει η λόγω «επισφάλειας» ανασφάλεια, καλέ…) Και η σταθερά της κοινωνίας; Για τη λαϊκή αγανάκτηση η κυβέρνηση έχει προκρίνει την καταστολή. Και φαίνεται να πιστεύει στα σοβαρά ότι της αρκούν το ρόπαλο, το χημικό και η χειροπέδα.

* Θα μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία για τη χώρα, μάς μολόγησε και ο κύριος πρωθυπουργός. Εννοώντας ότι το κράτος θα δώσει νέα ευκαιρία στη μεγάλη παρασιτική κεφαλαιοκρατία να κερδίσει περισσότερα εις βάρος των περισσοτέρων, βάζοντας για λογαριασμό της πλάτες και εμπρός τη μηχανή τής αντιδραστικής φαγάνας του: σκάβοντας, δηλαδή, πιο βαθιά το έδαφος όπου πατούν –όπως κουτσοπατούν πια– η εργασία, η κοινωνική ασφάλιση και η καθημερινή ζωή (αυτή τον χαβά της: πάντα θέλει και το ψωμί της και το λάδι της και τα τσιγάρα της και τα ναύλα της).

Έτσι είναι. Χρειάζονται εξαπλωμένη και μεγαλύτερη τη δυστυχία μας για να συνεχίσουν να ευτυχούν. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε.

* Η καλύτερη ιδέα μου φαίνεται πως είναι: ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι στους δρόμους του αγώνα, για να μην πεταχτούν στον δρόμο ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι.

Από Προλεταριακή Σημαία 633, 16/1